Dag 5 reis Tanzania

Vandaag zijn we na het ontbijt vertrokken met de jeep naar de Ngorogoro krater. Isaac is onze chauffeur. Hij vertelt ons dat ie had gehoord dat papa een apneu-masker heeft maar hij had niet veel info gekregen. Hij was in de veronderstelling dat papa niet zonder zuurstof kan en zo ongeveer al half dood was. We moesten er hard om lachen en hebben m snel duidelijk gemaakt dat ie vooral geen zorgen moest maken en dat het echt niet levensbedreigend is. De arme man zal wel gedacht hebben...”dat heb ik weer”. Mama is wat verkouden maar met wat neusspray (die ik op het laatste moment nog even bij Lise heb gepakt, Lise namens oma dankjewel) en veel goede woorden is ze snel weer het ongemak vergeten.

Het is een lange tocht van 6 uur maar eigenlijk is het een safari. Onderweg komen we in een dorp waar ze verschillende soorten bananen verbouwen. Nooit geweten dat er rode bananen bestaan.

Als we eenmaal aankomen bij de gate, blijkt het internet niet snel genoeg te zijn. Wachten dus, maar daar zijn we langzaam aan gewend in Afrika: Hakuna Matata.

In het park valt het ons op hoe groen Tanzania is. Als je niet beter weet, denk je echt dat je in Zuid Amerika in een regenwoud bent. De reden hiervoor is dat Tanzania zo hoog ligt (meer dat 1500 meter boven zeeniveau). Bovendien is er in de bergen altijd veel mist waardoor alles ontzettend groen is. In de krater, die duizenden jaren geleden is ontstaan uit een vulkaan uitbarsting, zien we van veraf de neushoorns lopen. Er zijn er maar 35 van. Hoewel alle beesten in en uit de krater kunnen lopen, mogen de neushoorns dat niet. Ze worden bewaakt door rangers omdat ze anders worden gedood door stropers. Ineens snap ik ook waarom de parkfee’s zo duur zijn in Tanzania...

We zien veel meer beesten dan we gewend zijn en ook veel dichterbij. We zien het begin van de grote migratie: honderden gnoes en zebra’s die zich verzamelen om de migratie te maken. Er is geen weg aangelegd en dus rijden we de hele dag over de meest onbegaanbare paden. Mama krijgt mijn koffer in haar nek....

Om 17.00 zien we een troep leeuwen: 4 vrouwtjes en 1 jong mannetje. Als we ons vergaapt hebben en genoeg plaatjes hebben geschoten, gaan we naar de Lodge. Die is zeggen en schrijven nog geen 400 meter verder....... We weten inmiddels ook dat er geen hekken in ons kamp zijn. Geeft toch even een onbehaaglijk gevoel. Vooral als het personeel aangeeft dat je na 18.00 uur alleen met begeleiding de tent mag verlaten en in de tent is een noodfluit in case of emergency. Ben benieuwd hoe de nacht verloopt......

Na het eten schrijf ik een nieuw blog van vandaag want die van gisteren kon ik wegens slechte WiFi niet versturen dus dat heb ik meteen om 18.00 gedaan.